ผบ. เริ่มเล่าว่า “คนแรก เรียนจบระดับ High School (มัธยม) เริ่มทำงานโรงแรมเป็น Bell boy ที่ยกกระเป๋าแขกขึ้นไปส่งที่ห้อง ทำงานไต่เต้าขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเป็น Vice President ของเครือโรงแรมต่างประเทศ และเกษียณไปด้วยระดับ SVP.. คนนี้วุฒิการศึกษาไม่ใช่ประเด็น โตมาด้วยประสบการณ์ล้วน ๆ”

“คนที่สอง เริ่มงานด้วยการเป็นแม่บ้านโรงแรม ไม่ได้จบปริญญาตรี แต่จบหลักสูตรวิชาชีพการโรงแรม ไต่เต้าขึ้นมาเป็นระดับผู้อำนวยการฝ่ายเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ล่าสุดเป็น General Manager (บิ๊กบอสของโรงแรมแต่ละแห่ง) ของโรงแรมหลายแห่งพร้อมกัน .. คนนี้เติบโตมาด้วยใจรักงานโรงแรมแท้ ๆ”

“คนที่สาม เริ่มจากการเป็นพนักงานรับโทรศัพท์ของโรงแรม และขึ้นมาเป็นผู้จัดการฝ่ายต่าง ๆ จนล่าสุดเป็นผู้อำนวยการของเครือใหญ่ และเปิดโรงแรมเล็ก ๆ ของตัวเองไปด้วย .. คนนี้มากับความมุ่งมั่น และทัศนะคติที่ไม่ยอมแพ้”

ผมได้ฟังเรื่องของทั้ง 3 คนแล้วก็คิดขึ้นได้ว่า โชคชะตาหรือแม้แต่วุฒิการศึกษา ณ จุดเริ่มต้นของคนเรา ไม่ได้กำหนดเส้นทางตลอดชีวิตข้างหน้าเสมอไป .. สำหรับคนที่มีความพยายาม และพัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลาที่ทำงาน ก็สามารถพาตัวเองจากจุดธรรมดา ๆ มาอยู่จุดที่สูงมากได้

และเรื่องของทั้ง 3 คนนี้ช่วยยืนยันว่า ความก้าวหน้าในการทำงาน ระดับที่สามารถเปลี่ยนชีวิตคนจากที่ไม่มีอะไรติดมือ จนกลายเป็นผู้บริหารเงินเดือนสูง ได้รับผิดชอบงานสำคัญขององค์กร มีลูกน้องมากมายให้ดูแล .. นั้นมีอยู่จริง และเกิดได้ด้วยฝีมือล้วน ๆ 

ถ้าคุณคิดว่ากำลังแป๊กอยู่กับงานปัจจุบัน อยากให้พิจารณาดูว่า สาเหตุเกิดที่ตัวเองหรือที่ทำงาน .. ถ้าเกิดจากตัวเอง ก็รีบแก้ไขพัฒนาให้ขึ้นจากหล่ม ถ้าเกิดจากที่ทำงานที่ไม่เห็นค่า ก็รีบหาโอกาสย้ายออกไปหาโอกาสใหม่ ๆ .. ถ้าพนักงานรับโทรศัพท์ทำได้ พนักงานยกกระเป๋าทำได้ แม่บ้านทำความสะอาดทำได้ คุณก็ต้องทำได้เช่นกัน 

ป.ล. บุคคลทั้ง 3 ที่เล่ามานั้นมีตัวตนจริง ผมเองได้ดู Linkedin profile ของทั้ง 3 ท่านแล้ว .. แต่เพื่อไม่ให้เป็นการละเมิดความเป็นส่วนตัว จึงขอไม่เปิดเผยชื่อตำแหน่งหรือชื่อองค์กรอย่างชัดเจน