มีโอกาสได้อ่านบทความนึง น่าสนใจครับ เกี่ยวกับ “ความสามารถที่แท้จริงของแต่ละคน กับ ระดับความสามารถในมโนของเขา” เรื่องนี้มีการวิจัยโดย David Dunning และ Justin Kruger แห่ง Cornell University … ซึ่งทำให้ “ความสัมพันธ์” ของความสามารถจริง ๆ กับ ความสามารถในมโน นี้เรียกว่า “Dunning-Kruger Effect”

Dunning-Kruger Effect นี้ อธิบายสั้น ๆ แต่ได้ใจความว่า

1. คนที่จริง ๆ แล้วห่วย/ห่วยมาก ๆ … มักจะคิดว่าตัวเก่ง เพราะไม่เคยเจอคนระดับที่เก่งจริง ๆ ก็เลยไม่รู้ว่าไอ้ที่จะเรียกว่าเก่งได้นั้น มันต้องแค่ซักไหน (อย่างฉันจึงน่าจะเก่งแล้วล่ะ)

2. ส่วนคนที่จริง ๆ แล้วเก่งมาก ทำอะไรก็ง่ายไปหมด สำเร็จไปหมด … กลับชอบคิดว่าตัวเองไม่ค่อยเก่ง เพราะคิดว่าเรื่องนี้ใคร ๆ ก็ทำได้ เลยคิดว่าสิ่งที่ฉันทำได้ เป็นแค่เรื่องปกติบ้าน ๆ ไม่ได้ต้องใช้ความสามารถอะไร (ฉันจึงไม่น่าจะเก่งเท่าไร)

อย่างในภาพ เป็นผลการทดสอบที่แบ่งคนเป็น 4 กลุ่ม (ไม่ได้ระบุว่าสอบอะไรซะด้วยแฮะ) … กลุ่มทางซ้าย ๆ คือพวกแย่สุด (แย่จริง) กลุ่มทางขวาสุดคือพวกเก่งสุด (เก่งจริง) … เส้นดำทึบ คือความสามารถใน “มโน” ของเขา … ส่วนเส้นเทา คือผลการทดสอบความสามารถที่แท้จริง จะเห็นว่า คน 3 พวกแรก คือ แย่สุด แย่ และ พอใช้ จะคิดว่าตัวเองเก่งกว่าความเป็นจริง … ส่วนคนพวกสุดท้าย ซึ่งเก่ง จะคิดว่าตัวเองแย่กว่าความจริง

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า … ใครที่คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว ลองคิดให้ดีอีกซักรอบ ส่วนใครที่คิดว่าตัวเองไม่เก่ง ก็อย่าเพิ่งเสียความมั่นใจจนเกินไป … ซึ่งการจะรู้ระดับฝีมือที่แท้จริงของเรา ก็ด้วยการหาโอกาสทำงานร่วมกับคนอื่น ๆ ให้มากขึ้น ให้หลากหลายขึ้น พอทำไป ๆ ก็จะค่อย ๆ เห็นเอง ว่าเมื่อเทียบกันแล้ว เราอยู่ตรงไหน 🙂

ที่มา: http://rationalwiki.org/wiki/Dunning-Kruger_effect